W ostatnim numerze "Polityki" (nr 10) ukazała się ciekawa rozmowa z prof. Januszem Czapińskim na temat wyników badania sondażowego pt. "Szkoła bez przemocy" przeprowadzonego wśród uczniów i nauczycieli w latach 2006-2007.

Pierwszy wniosek jest zaskakujący – uczniowie w grupie 11-16 lat aż w 88% uważają się za bardzo i dość szczęśliwych. W USA taki wskaźnik jest niższy i wynosi 79%.

Wśród 21 państw OECD polska młodzież jest wyraźnie najzdrowsza: ma najmniejszą nadwagę, najczęściej je owoce, rzadziej sięga po alkohol i narkotyki, później decyduje się na inicjację seksualną. Jednak tak całkiem dobrze nie jest, gdyż w badaniach zauważalne są np. takie negatywne zjawiska jak wzrost wzajemnej agresji między uczniami i nauczycielami. Za ofiary nauczycielskiej przemocy uważało się w 2007 roku 6% ankietowanych (próba 1200-1500 uczniów), w roku poprzednim 4%. Z drugiej strony 5% nauczycieli robi coś wbrew sobie pod presją swoich wychowanków, w 2006 r. ten wskaźnik wynosił 3% (próbka 900 nauczycieli).

Stosunkowo dobre samopoczucie młodzieży nie do końca chyba jest zasługą szkoły, gdyż w niespełna rok z 49% na 39% spadła grupa uczniów, którzy lubią chodzić do szkoły. Najskuteczniej, zmiany wprowadzone przez ministra Giertycha, zniechęciły do swojej szkoły uczniów liceów i techników, gdzie ten wskaźnik spadł z 36% do 25%.

Prof. Czapiński analizując wyniki raportu inaczej definiuje podstawowy problem polskiej szkoły. Jego zdaniem nie jest to przemoc jak wielu sądzi, ale brak przygotowania do aktywnego uczestnictwa w życiu politycznym i obywatelskim młodych ludzi. Polska szkoła nie uczy ich demokracji w praktyce, chociaż na początku uczeń dużo dowiaduje się o demokracji jako takiej. Młodzieź kończąc szkoły ponadgimnazjalne jest nieufna wobec innych, niechętna do współpracy i samoorganizowania się i z takim złym bagażem wkracza w swoją dorosłość.

Źródło: Polityka (MaUr)